Jedna z moich dzisiejszych Inwestorek, również moja czytelniczka, bo od bloga nasza współpraca się rozpoczęła, powiedziała mi w pierwszej rozmowie mniej więcej coś takiego:
Kiedyś przechodziłam ulicami i jakoś nie zwracałam uwagi na to co jest wokoło i było to normalne. Od kiedy czytam Pani bloga zaczęłam zauważać jak bardzo brzydko jest wszędzie i przeraża mnie to! No musi być wielka odpowiedzialność dla Pani tak uświadamiać ludzi. Potem oni tą brzydotę zauważają i zaczynają ja odczuwać a to jest przykre i smutne.
Powiem Wam, że często przychodzą mi na myśl te słowa.
Wtedy odpowiedziałam tej Pani, że niestety tak już jest, że im więcej się wie tym bardziej się cierpi i może w kontekście naszej polskiej brzydoty no nawet za dużo powiedziane, ale w kontekście ogólnym coś w tym jest. Ot taki Weltschmerz.
Jestem bardzo wrażliwa. Przeszkadza mi to, owszem, ale właściwie moja wrażliwość to moja wieka siła. Od kiedy pamiętam uważnie patrzę, analizuję, obserwuję, przyglądam się i staram wyciągać wnioski.
Piszę od 1997 roku. Pamiętniki. Zaczęłam w podstawówce i robię to przez wszystkie te lata po dziś. Kiedy wracam się kilka tomów w tył uderza mnie analityczność myślenia. Krótkie zdania. Informacje o tym co gdzie z kim i dlaczego. Mocne słowa krytyki w stronę głównie siebie, czasem pod adresem innych. Zwięzłe. Na temat. Gdzie więc te moje wszystkie uczucia? Dlaczego nie ma ich w miejscu które ma być sekretne i znane tylko mnie?
Pani Dyrektor urodziła się w Warszawie i nie była moim pomysłem ;] Podpowiedział mi ją pewien mężczyzna i początkowo wylewałam w nią moje frustracje – zderzenie się z rzeczywistością młodego architekta. Były tam uczucia – głównie sarkazm, bo z tym miałam styczność na co dzień i wyrwało nie to niemiło z letargu w jaki wpadłam na studiach. Letarg ten nazywał się kierunek – piękno – sztuka – projektowanie.
W ciągu pięciu lat studiów naoglądałam się wspaniałych projektów architektonicznych gwiazd z całego świata, koncepcje które robiłam sama ograniczała jedynie moja fantazja. W trakcie nauki na wydziale architektury wtłaczano mi, że mam misję, że mam nieść kaganek estetyki i sztuki pośród ludu, stać się ambasadorem piękna i ładu przestrzennego… Dziś wiem, że nawet nasze polskie prawo nie ma legalnej definicji ładu przestrzennego a bez takiej definicji ŁAD PRZESTRZENNY to są PUSTE SŁOWA!
Pisałam poczatkowo o moich frustracjach o zetknięciu się z polskimi realiami i czułam, że muszę z dnia na dzień obniżać loty aby zejść na ziemię albo jeszcze lepiej – KILKA STÓP PONIŻEJ BŁOTA..
Stwierdziłam niebawem, że tak nie może być, że to nie może być prawda, że nie mogli mnie oszukać!
PIĘKNO JEST tylko trzeba je spod tego błota WYGRZEBAĆ, OTRZEPAĆ I POKAZAĆ! Po półtorej roku pisania Pani Dyrektor udowodniła mi, że są w naszym kraju ludzie z otwartymi głowami, ludzie ceniący przestrzenny ład (czymkolwiek by nie był), szukający estetycznych doznań i sięgający po WIĘCEJ! To Wy, drodzy czytelnicy!
W książkach do rozwoju osobistego piszą, że środowisko w którym się egzystuje należy wytworzyć samemu. Pani Dyrektor jest tego żywym przykładem;]
Dlaczego jestem dziś taka sentymentalna?? Bo cieszę się od wczoraj Kominkowym wyróżnieniem ;] W jego corocznym rankingu „Najbardziej wpływowych blogerów w 2013r.” znalazła się kategoria „30 Największych nadziei blogosfery na 2014 rok”. To bardzo motywujące ;]
Ranking Kominka znajdziecie tutaj: http://www.kominek.in/2014/01/ranking-najbardziej-wplywowych-blogerow-w-2013-roku/
PD Architekt pozdrawia Was i szykuje dla Was całą masę niespodzianek na 2014 rok.
Jako, że moja PanioDyrektorska osoba będzie w tej niespodziance dość istotna, abyście nie przestraszyli się mnie, opatrzyli trochę i dlatego, że śnieg wywołuje u mnie efekt cofnięcia się w czasie pokazuję Wam … The Ultimate Christmas Schop w Milano ;]
